Εγώ, η Γωγώ

Εγώ, Γωγώ… ένα εκ των υστέρων ακόμη.

Μαθαίνω χρόνια, εκπαιδεύομαι, εποπτεύομαι, μαθητεύω, λαθεύω και ξαναμαθαίνω να είμαι συναισθηματικά ενεργή μα ουδέτερη.
Από ιδιότητα να συγκρατώ.
Από ρόλο να υπάρξω πιο σοφή, πιο δυνατή, πιο ευγενική.

Σκοντάφτω, ξαναμαθαίνω, ξαναπάω…

Μαθαίνω να βρίσκω τι συγκρατεί αυτό το κάθε δύσκολο και βγαίνει σε κακοφέρσιμο.
Μαθαίνω να βλέπω με άλλα μάτια τον άνθρωπο και με άλλα τη συμπεριφορά του, γιατί ο άνθρωπος δεν είναι η συμπεριφορά του.

Μαθαίνω να κατανοώ.
Μαθαίνω να συναισθάνομαι.
Κι ακόμη πόσα έχω να μαθαίνω, ούτε μπορώ να μάθω.

Σήμερα όμως είμαι θυμωμένη.

Ήταν η σταγόνα που μου ξεχείλισε το ποτήρι μου.

Και ρωτώ τον θυμό μου 
και μου απαντά και θυμώνω πιο πολύ με μένα.

Σήμερα έμαθα και γραμματική ξανά, και γλώσσα, και κλίση αντωνυμίας έμαθα πάλι και μαθηματικά.

Γιατί τελικά δεν έμαθα σωστά ούτε τα θεωρητικά ούτε τα θετικά.

Γιατί σήμερα έμαθα πως το Γάμμα και το Ωμέγα κάνουν Έψιλον.

Γιατί είμαι και είναι Εγώ, δεν είναι μόνο Γωγώ.

Εγώ που δεν πρόλαβα, που δεν ήξερα, που δεν ήμουν εκεί, εγώ που ψωνίζω το small και μιλάω για έξτρα κιλό σε μένα την ίδια. Εγώ που δεν σήκωσα το βάρος που σηκώνει η Γωγώ και τώρα πια αλάφρυνε γιατί στο μέσα της ήταν ασήκωτο.

Και σήμερα έμαθα πως θα με αφήσω να ξαναθυμώσω, γιατί θα έρθει κι άλλη Γωγώ που θα έχει ψωνίσει από τον ίδιο πάγκο ετικέτες και λεζάντες και δεν θα πιάνουν πουθενά αυτές οι ετικέτες να της κολλήσουν στην ψυχή της, που δεν έφτασε καν τα 18, εκείνη η Γωγώ. 

Κι είμαι θυμωμένη με όλες τις τελευταίες μπουκιές που έχουν στουμπώσει παιδικές εντυπώσεις κι έχουν κακοταϊσει πεποιθήσεις, για το μπαμπά, για τη μαμά. 

Είμαι θυμωμένη για όλα τα «φάτο όλο, άλλα παιδάκια πεινάνε». 

Και θυμώνω και γι αυτά που πεινάνε κι από φαΐ κι από καλή κουβέντα. 

Θυμώνω με μας τους μεγάλους που τα κάναμε λάθος μέχρι εδώ και φεύγει η Γωγώ. Και φεύγει με πόνο στο παιδικό της σώμα και στην καρδιά της.

Δεν ξέρω ποιον πόνο δεν άντεξε η Γωγώ.

Ναι έμαθα από ρόλο κι από ιδιότητα πως κάθε συμπεριφορά ξεκινά από καλό μέρος, έχει πλατφόρμα μια καλή πρόθεση.
Και πάνω εκεί στρογγυλοκάθεται.
Ναι ξέρω πως πόνος αν δεν ακουστεί, αν δεν γιατρευτεί, αν δεν κρατηθεί γεννά ασύστολα κι άλλο πόνο.

Ξέρω πως έχουμε εμείς οι μεγάλοι φτιάξει κάτι σχολεία και παρέες, όπου υπάρχουν αόρατα εκτυπωτικά μηχανάκια που βγάζουν ετικέτες και τις κολλάνε σε άλλα παιδιά, που είναι πιο κάτι… πιο φτωχά, πιο άσημα, πιο πολλά, πιο λίγα, πιο ψηλά, πιο κοντά, πιο γρήγορα, πιο αργά…. Μια σύγκριση που σε βγάζει πιο και μετά;  Μετά σε βγάζει καθόλου.

Ξέρω πως αυτά τα παιδιά δεν τα έμαθε κάποιος να είναι ευγενή, να είναι ανοιχτά, να κάνουν χώρο, να δέχονται, να κοιτάνε και να βλέπουν, να συγκλίνουν και να μην αποκλίνουν. 

Και εκεί φταίω και θυμώνω κι εγώ.

Γιατί εγώ γίνομαι Γωγώ.
Γιατί όταν υπήρξα Γωγώ με ένα άλλο ζύγι, ένα άλλο υποδεκάμετρο, με ένα άλλο μετρικό σύστημα, δεν ακούστηκα καλά. 
Και οι τότε συνομήλικοι μου κ εγώ ως γονείς κι ως ενήλικες τώρα κάναμε χώρο για να σφηνώσει κι άλλο βάρος πάνω στην πλάτη και να τα σηκώσει όλα με τόκο η Γωγώ.

Βάλαμε ένα ουράνιο τόξο στον Ιούνιο και κάθε Ιούνιος κρατά 30 μέρες.
Πόσο κρατά το ουράνιο τόξο του, όμως;

Νευροβιολογικά μιλώντας αυτό το mindset shift, θέλει μόλις μερικά δεύτερα. Η αξιακή του όμως προετοιμασία και η συμφιλίωση αυτής της προετοιμασίας με το περιβάλλον όπου θα εκδηλωθεί αυτή αλλαγή μπορεί να πάρει πολύ καιρό, με όσο πολύ χωράει το πολύ του καθενός από μας.

Ιούλιος. Βροχή, ήλιος, ουράνιο τόξο…
Εύχομαι.

Εγώ που δεν πρόλαβα ούτε αυτή τη Γωγώ θυμώνω.

Και ο θυμός μου, υγειώς μου καταδεικνύει πρόσωπα και πράγματα.

Η Γωγώ δεν έκανε καμάουτ.
Γιατί το καμάουτ των κιλών κατά πως φαίνεται δεν είναι μέινστρημ.

Εμείς, του λόγου μας θέλουμε τα μέινστρημ.

Η κοινωνία μας άλλαξε;
Άλλαξε όντως;

Τι γίνεται με την αγνή Βολτερική ανεκτικότητα κι αποδοχή. 
Ναι. 
Ανεκτικότητα και αποδοχή. 

Κι αποδοχή σημαίνει, πως κάνω χώρο για να χωρέσει και αυτό που δεν μου μοιάζει και δεν μοιάζει με ότι ξέρω και μου είναι γνωστό. Ανεκτικότητα κατά τους Φιλοσόφους δεν είναι η άκρατη συμφωνία με τα πάντα, μα είναι η ανωτερότητα του Πολιτισμού και της ανθρωπιάς και συγκρατεί μέσα σε ένα κοινό πεδίο και τους δύο πόλους και να δρα θεραπευτικά, βελτιωτικά, ρυθμιστικά εκεί όπου αφήνει κενά ο νομοθέτης 
Αυτός είναι ο πολιτισμός. 
Να συμφωνώ πως μπορώ και να διαφωνώ. 
Κι ενώ διαφωνώ να σου αναγνωρίζω και να τιμώ τη διάφωνη γνώμη σου.

Θα μπορούσα να είμαι η Γωγώ.
Έχω υπάρξει Γωγώ και είμαι ακόμη Γωγώ γιατί κι εγώ διαφέρω.

Η Γωγώ έφυγε και πήρε μαζί της το βάρος της.
Αυτό που δεν σήκωσε η ψυχή της. Το κορμί της το σήκωνε με αξιοπρέπεια και με μαγκιά, ή πόνο ή χωρίς τίποτα από αυτά. Ποιος θα μου πει; Έφυγε η Γωγώ.

Η Γωγώ ήταν 14.

Η Γωγώ ήταν παιδί.
Δεν πρόλαβε να είναι μεγάλη να τα βάλει με αυτούς τους νταήδες που μεγάλωσαν νταήδες. 

Η Γωγώ είναι εγώ, είναι εσύ.

Η Γωγώ μπορεί από τους πολλούς να ξεχάστηκε ήδη.

Η Γωγώ έκανε το πιο ηχηρό φινάλε, καθώς μας βρόντηξε την υποκρισία μας στα μούτρα μας σε ένα μήνα που κάποιοι άλλοι πάλεψαν για να έχει αποδοχή. 
Πάλεψαν και παλεύουν.

Αλλά τελικά το πουλόβερ έχει πιο πολλές τρύπες παρά μαλλί…

Η Γωγώ μας αποκάλυψε, μας ξεσκέπασε.

Οι ίδιοι άνθρωποι που έγραφαν επιδοτικά μηνύματα ουράνιου τόξου σε αυτούς τους θαρραλέους των χρωμάτων, είναι αυτοί που έχουν παντιέρες άλλων μορφών ρατσισμού εκεί που δεν έχει φώτα, κάμερες, κουότς αποδοχής και δεν πέφτει χειροκρότημα. Είναι ρατσιστές με ό,τι ξεχωρίζει. 
Δεν έχει χώρο στα ελάχιστα τετραγωνικά του μυαλού τους για άλλα διαφορετικά που τους ξεσκεπάζουν κι ας νομίζουν πως αν καμοθούν πως απόδεχονται κάτι αυτό τους ρίχνει στο απυρόβλητο για να είναι ρατσιστές με κάτι άλλο.

Αυτό το πανί το τράβηξε η Γωγώ.

Ο Ρατσισμός είναι το πιο διαχρονικό κι ύπουλο υβρίδιο. Συνεχίζει να υπάρχει αλλάζοντας μορφές. Και τρέφεται από το ίδιο φαϊ. Τον αδίστακτο εσωτερικό τρόμο της ίδιας ανελευθερίας. Το φόβο αυτό που σου θερίζει την επιβίωση, και για να μη βρεθείς αντιμέτωπος με τα δικά σου τα σκοτάδια πας και κατεβάζεις τους διακόπτες των άλλων.

Γίνομαι έξαλλη γιατί κλείσανε το φως σε κάθε Γωγώ.
Για τα κιλά.
Για το φύλο.
Για τη σεξουαλική ταυτότητα.
Για την κοινωνική θέση.
Για το σκέτο το IQ που αποκλείει τις άλλες εξίσου σπουδαίες ευφυίες.
Για τα φράγκα και τα δίφραγκα.

Εγώ είμαι Γωγώ.

Γιατί πέφτουν πάνω μου αυτοί που δεν δέχονται να είναι μια γυναίκα παντρεμένη, ανύπαντρη, χωρισμένη, με 1 παιδί κανένα παιδί, 5 παιδιά και… να μην έχει κουσούρι. 
Γιατί δεν έχει χώρο στα λίγα τετραγωνικά του μυαλού τους ένας άντρας να είναι μονογονιός, ανύπαντρος, παντρεμένος, φραγκάτος, άφραγκος, και να μην έχει κουσούρι. 

Γιατί δεν παίζει να μην κυκλοφορείς χωρίς μια ετικέτα που σε θέλει να είσαι κάτι που ίσως κάνεις ή δεν κάνεις, μεταξύ χιλιάδων άλλων που κάνεις ή δεν κάνεις.

Αυτοί που ψάχνουν κουσούρια και σπέρνουν διχαστικές ερωτήσεις:

• Γιατί οι γκέι να έχουν παιδιά; 
• Γιατί οι στρέιτ να έχουν παιδιά; 
• Γιατί μια όμορφη γυναίκα να μην είναι απαραιτήτως χαζή, να περνάει τις δουλειές από το κρεβάτι της, ή να μην είναι κι όλα αυτά και μορφωμένη; 
• Γιατί μετά από 3 γέννες να έχεις κοιλιακούς; 
• Γιατί να μετά τα 50 να είσαι εργένης που φροντίζεις τη μάνα σου;
• Γιατί μένεις με τη μάνα σου; 
• Γιατί δεν μένεις με τη μάνα σου; 
• Γιατί να μένεις; 
• Γιατί να φεύγεις;

Η Γωγώ ήταν 14 και εγώ δεν θα ξεχάσω τη Γωγώ και καμία Γωγώ που με σεμνότητα, αξιοπρέπεια και πόνο, βρήκε πολύ λίγο τον κόσμο μας για να χωρέσει το μεγαλείο της.

Τη Γωγώ τη θυμάται η οικογένειά της. Τα βιβλία και τα τετράδια της, τα μπλου τζην και τα σταράκια της, η μάνα της τα βλέπει εκεί και η Γωγώ λείπει. 

Η Γωγώ που αποφάσισε να κλείσει τα αυτιά και τα μάτια της κλείνοντας το στομάχι της.

Η Γωγώ μου ξανάφερε την ευθύνη να επαγρυπνώ, για κάθε μια και καθέναν που πάει στα καμάουτ των άλλων και χτυπά παλαμάκια για να τον δουν και να πάρει φως από το θάρρος και τη δύναμη τους, να έχει ξένο φως για να πάει να τραμπουκίσει άλλους που τραβάνε το δικό τους δρόμο διαφορετικά και δεν πληρούν τη δική του βερσιόν του ρατσισμού.
Στα σκοτάδια μας θέλουμε το φως.
Στα φώτα μας έχουμε το δικό μας ταξίδι χειροκροτήσει, όχι των θεατών μας.

Το πιο μεγάλο χρώμα που δίνει το Ουράνιο Τόξο είναι το λευκό του φωτός που είναι όλη η ίριδα και τα περιλαμβάνει με σεβασμό αυτά όλα.

Το Ουράνιο τόξο διδάσκει την περηφάνια που τους άλλους 11 μήνες οφείλει να είναι εκεί για κάθε μα κάθε τι διαφορετικό.
Αυτή είναι η περηφάνια που οφείλουμε σε κάθε Ιούνιο και σε κάθε Γωγώ.

Δεν είναι μόδα η αποδοχή και δεν θα γίνει ντεμοντέ. Είναι πολιτισμός κι αγάπη.

Και τι είναι άλλωστε το διαφορετικό;
Ότι είναι έξω από τι;
Ότι δεν θυμίζει τι;
Χωράνε μωρέ όλοι οι άνθρωποι σε μία νόρμα;

Η Γωγώ είναι σύμβολο.

Τη Γωγώ θα θυμάμαι να τιμώ.

Η Γωγώ στα 14 έκανε πιο πολλά από τους πολλούς της νόρμας, του φερόμενου φυσιολογικού και της φερόμενης κανονικότητας.

Νόμισα πως 20 μήνες Covid τράβηξαν γερή γροθιά στην κανονικότητα… 
Νόμισα πως τη σακάτεψαν την κανονικότητα.

Μα η Γωγώ ήρθε κι έφυγε για να μας δείξει πως θέλει ακόμη πολλές στροφές γύρω από τον ήλιο για να έχει 12μηνη ισχύ το ουράνιο τόξο σε επίπεδο αξιών και οράματος. Ακόμη παλεύουμε σε συμπεριφορές και μικροπεριβάλλοντα.

Εγώ που έγινα Γωγώ για μερικές αράδες κειμένου, δεν σήκωσα το βάρος που πετάξαμε όλοι πάνω στη Γωγώ.

Θυμάμαι ένα στίκερ ρετρό: «Νορμάλ είναι μια ρύθμιση στο πλυντήριο» έλεγε.

Κι αναρωτιέμαι τα άπλυτά μας ως κοινωνία ποια πλύση νορμάλ θα τα ξεπλύνει;