Διατροφικές Διαταραχές VS Συντροφική Σχέση και η απόφαση του ζευγαριού για ένα Παιδί: Ένα Ταξίδι Φροντίδας…

Πίνακας περιεχομένων

• Από τα πρώτα συμπτώματα της ήταν η διακοπή της Έμμηνου Ρύσης
• Το να συνάπτεις σχέση ένα άτομο με Διατροφικές Διαταραχές μόνο εύκολο δεν είναι
• Κι όταν ήρθε η ώρα να προσπαθήσουμε για ένα νέο Θαυματάκι στην Οικογένειά μας

Το 2006, κάπου στα 16 μου, τρύπωσαν στη ζωή μου οι διατροφικές διαταραχές. Για την ακρίβεια, δεν τρύπωσε απλά, αλλά ήλθε και κατσικώθηκε. 17 χρόνια με Διατροφικές Διαταραχές δεν τα λες και λίγα…

Από τα πρώτα συμπτώματα της ήταν η διακοπή της Έμμηνου Ρύσης

Φυσικά, τότε, στα 16, το τελευταίο που με ένοιαζε ήταν αν θα τρέχει κάθε μήνα αίμα στο βρακί μου. Ναι, αγνοούσα εντελώς τι επιφέρει στο γυναικείο σώμα η διακοπή της περιόδου για μακροχρόνιο χρονικό διάστημα, όπως και ο υποσιτισμός. Και μπορεί να τα βίωνα, μέρα με τη μέρα όλο και πιο έντονα τα αποτελέσματα, αλλά η συναισθηματική ανάγκη να διατηρήσω τη Διαταραχή στη ζωή μου ήταν μεγαλύτερη και απλώς τα παρέβλεπα. 

Κάθε διατροφική διαταραχή αφήνει τα σημάδια της όχι μόνο στην ψυχή σου μα και στο σώμα σου. Εμένα με άφησε με μια ωραιότατη υποφυσιακή ανεπάρκεια. Δίχως τα περιβόητα cyclacur, περίοδο δεν βλέπω. Κι ευτυχώς που δεν τα σταμάτησα ποτέ, γιατί χωρίς καθόλου έμμηνο κύκλο, θα είχα μπει σε κατάσταση πρώιμης εμμηνόπαυσης. 

Τον Μ. τον γνώρισα στα 28 μου. Κι αυτός με γνώρισε μαζί με την διατροφική διαταραχή μου. Φυσικά, δεν αντιλήφθηκε τίποτα στην αρχή, γιατί είχα μάθει καλά να καμουφλάρω τις περίεργες, περιοριστικές, διατροφικές μου συνήθειες. Μα καθώς με νοιαζόταν, το να καταλάβει πως «κάτι δεν πάει καλά» δεν πήρε πολύ χρόνο. Κι εκεί κάπου ξεκίνησε ο Αγώνας εξουσίας. Από τη μία η διαταραχή να επιμένει να διεκδικεί χώρο στη ζωή μου και από την άλλη ο Μ. να παλεύει και να με μαλώνει να τη διώξω. Κι εγώ να γίνομαι ράκος που ούτε τον Μ. ικανοποιούσα, μα ούτε και τον Εαυτό μου άκουγα και νοιαζόμουν. 

Το να συνάπτεις σχέση ένα άτομο με Διατροφικές Διαταραχές μόνο εύκολο δεν είναι

Ειδικά όταν είσαι ο Μ., που λειτουργεί ορθολογικά και όχι με όρους συναισθηματικούς και η άμεση προτεραιότητά του είναι το να φας κι όχι να θεραπευτείς ψυχικά. Παρ’ όλα αυτά, το αίσθημα Φροντίδας που έλαβα από τον Μ., που την εξέφραζε με τον δικό του άκομψο και άγαρμπο τρόπο, ήταν αρκετό για να με κάνει το μικρό παιδί μέσα μου, με το όνομα διατροφική διαταραχή, να νιώσει ότι κάποιος το Αγαπάει και προσπαθεί να το βοηθήσει.

Κι αυτό ήταν η βάση στο να παλέψω κι εγώ με Ειλικρίνεια και να συμφιλιωθώ με το πονεμένο κομμάτι της Ψυχής μου. Και σιγά σιγά έμαθα κι εγώ να ζητάω από τον Μ. τον τρόπο που έχω ανάγκη να με φροντίσει. Και σιγά σιγά, προσπάθησε κι αυτός να μπει στον δικό μου συναισθηματικό κόσμο και να γίνει πιο αγκαλίτσας και να με μαλώνει λιγότερο. Φυσικά, ακόμα υπερτερεί το να εκφράζει ο Μ. την αγωνία και την έννοια του με μάλωμα και φωνές, μα τώρα έχω μάθει να το αναγνωρίζω και να του υπενθυμίζω τι κρύβεται πίσω από την Συμπεριφορά αυτή που πληγώνει το μικρό παιδί μέσα μου.

Σύμμαχοί μας σε όλα αυτή τη διαδικασία αλλαγής, εκπαίδευσης στη Συναισθηματική και μη Βίαιη Επικοινωνία και συμφιλίωσης με τη Διαταραχή, στάθηκαν η δική μας προσωπική προσπάθεια, εκπαίδευση και αυτοκριτική, η Ψυχοθεραπεία, μια Διατροφολόγος αστέρι και μια Παθολόγος – Βελονίστρια με τα μαγικά της κινέζικα βότανα.

Κι όταν ήρθε η ώρα να προσπαθήσουμε για ένα νέο Θαυματάκι στην Οικογένειά μας

Ο Μ. πάλι δυσκολεύτηκε να αντιληφθεί ότι δε φταίνε οι διατροφικές επιλογές των 6 χρόνων που με ήξερε, μα το πρόβλημα προϋπήρχε από τη μέρα που με γνώρισε. Κι όταν το αποδέχτηκε, ξεκινήσαμε τις προσπάθειες για διέγερση ωοθηκών και στη συνέχεια φυσικές επαφές. Ουδένα αποτέλεσμα. Κι επειδή η όλη διαδικασία μας έκανε να νιώσουμε μηχανές παραγωγής επιλέξαμε την εξωσωματική.

Και μετα από 3600 μονάδες bemfola, 2250 μονάδες gonal, 750 μονάδες ovitrelle και κάτι μελανώματα στην κοιλιά που πιστεύω θα υποχωρήσουν καλωσορίσαμε το 2023 με δύο εμβρυάκια στην κατάψυξη να μας περιμένουν. Είτε τα εμβρυάκια γίνουν αβοκάντος, είτε όχι, τα θεωρούμε ήδη Θαυματάκια. Γιατί υπάρχουν, ακόμα κι αν εγώ αμφέβαλα ότι μπορώ να τα παράγω και γέμιζα ενοχή για τα χρόνια που άφησα το σώμα μου να ταλαιπωρηθεί και να υποφέρει. 

Θέλω να στείλω ένα μήνυμα ενθάρρυνσης σε όλες τις κοπέλες που έχουν βιώσει ή βιώνουν κάποια διατροφική διαταραχή. Το να φέρει ένα παιδί στον κόσμο ένα σώμα ταλαιπωρημένο από τη χρόνια ασιτία ή επιβαρυντικη διατροφή μόνο εύκολο δεν είναι. Μα δεν είναι και ακατόρθωτο. Χρόνο χρειάζεται, κι ένα χέρι να σε φροντίσει, να σου υπενθυμίζει πως δεν είσαι μόνη. Πως σε αγαπούν. Και τότε, θα μπορέσεις να δώσεις κι εσύ όλη την αγάπη που κρύβεις μέσα σου στα υπέροχα αβοκάντος σου. Και δεν θα φέρεις στον κόσμο παιδιά, απλά για να νιώσεις ότι κάποιος σε αγαπάει, μια παγίδα στην οποία πέφτουν πολλά άτομα με Διατροφικές Διαταραχές, προσπαθώντας να νιώσουν την Ανάγκη να Αγαπηθούν. Θα τα φέρεις, γιατί αγαπιέσαι, αγαπάς και αυτό το περίσσευμα αγάπης θες να το δώσεις παρακάτω.

Δεν είναι εύκολο για ένα άτομο με διατροφικές διαταραχές να αναλάβει τη φροντίδα του εαυτού του. Πόσο μάλλον ενός παιδιού. Πρώτα προέχει να φροντιστεί το πληγωμένο παιδί που κουβαλάς μέσα σου, που καλείτε βουλιμία κλπ. Κι αφού αυτό φροντιστεί, τα μικρά σου αβοκάντο θα έρθουν. Και θα απολαύσουν την απεριόριστη φροντίδα και αγάπη σου. 

Στο λέω εγώ, που 15 χρόνια μου πήρε να μάθω να αφήνονται να με φροντίσουν….

Και ναι ίσως για ένα άτομο με διατροφικές διαταραχές η εξωσωματική να είναι “μονόδρομος”. Μα όπως κι όλοι οι δρόμοι, οδηγεί κι αυτός σε έναν νέο προορισμό με πολλές εκπλήξεις ! Απόλαυσε τη διαδρομή.