Γονείς μετά την αποβολή

Η Έλλη μετά την απρόσμενη αποβολή του μωρού της γύρισε σπίτι με άδεια χέρια, και άδεια κοιλιά.
Αν της το έλεγε κάποιος λίγες μέρες πριν, δεν θα το πίστευε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί.
Τόσο ξαφνικά…

Το σπίτι ήσυχο, στην κουζίνα το φαγητό μοσχομύριζε, είχε έρθει η μαμά της να μαγειρέψει, να τους φροντίσει.
Πηγαίνοντας προς το μπάνιο, τα μάτια της έπεσαν δειλά στη μισάνοιχτη πόρτα του παιδικού δωματίου.
Το φως έπεφτε γλυκά επάνω στον γαλάζιο τοίχο.
Τον έβαψαν μόλις την προηγούμενη εβδομάδα. 
Βιάστηκαν η αλήθεια είναι, αλλά ήταν τόση η χαρά τους!

Ευτυχώς η κούνια δεν είχε έρθει ακόμα.
Να πει στον Άρη να πάρει τηλέφωνο να την ακυρώσει.
Να προλάβει.
Όχι για τα λεφτά, ποιος νοιάζεται τώρα γι’ αυτά…
Αλλά δεν θα άντεχε, όχι, δεν θα άντεχε να τη δει μπροστά της. Άδεια κι αυτή…

Κάθισε στον καναπέ. Δεν ήξερε τι να κάνει, τι να νιώσει, τι να σκεφτεί.
Ένα κενό όλα μέσα της. 
Η μαμά της την πλησίασε με δάκρυα στα μάτια.
“Παιδί μου…”, της ψιθύρισε, και τότε άνοιξαν οι βρύσες των ματιών της, και ορμητικά νερά χύθηκαν μες στις κοιλάδες της στοργικής αγκαλιάς της μάνας.

Ο Άρης ήρθε λίγο πιο μετά. Έπρεπε να τακτοποιήσει τα γραφειοκρατικά.
Μουδιασμένος και ανήσυχος, γυρνούσε αποδώ κι αποκεί ρωτώντας συνεχώς την Έλλη αν θέλει κάτι.
“Πρέπει να φανώ δυνατός γι’ αυτήν τώρα, με χρειάζεται, βλέπω ότι υποφέρει”, σκεφτόταν.

Το βράδυ η μαμά της Έλλης έφυγε. “Θα έρθω πάλι αύριο”, είπε, και έκλεισε την πόρτα πίσω της σιωπηλά.

Και τώρα μόνοι. Η Έλλη και ο Άρης, δύο άνθρωποι που μόλις έχασαν το μωρό τους, και μαζί με αυτό όλα τους τα όνειρα, όλα τους τα σχέδια, όλη τη ζωή όπως την είχαν φανταστεί.

Κοιτάχτηκαν στα μάτια, αγκαλιάστηκαν, και τότε κλάψανε πολύ, και ο Άρης αφέθηκε στην αγκαλιά της Έλλης, κι η Έλλη αφέθηκε στην αγκαλιά του Άρη, και γίνανε μικρά παιδιά, γίνανε μικρά μωρά, απροστάτευτα, φοβισμένα…

Οι μέρες πέρασαν. Άλλες πιο βαριές, άλλες κάπως καλύτερα. Η Έλλη είχε την ανάγκη να συζητά για την αποβολή της, και βρισκόταν συχνά με τους καλούς της φίλους και τα λέγανε. Ο Άρης πάλι, που ποτέ δεν μιλούσε πολύ έτσι κι αλλιώς, φύτεψε μια λεμονιά στον κήπο, μια λεμονιά για το μωρό τους που δεν είναι πια εδώ, αλλά θα είναι για πάντα στις καρδιές τους.

Λίγους μήνες αργότερα, η εταιρεία που δουλεύει ο Άρης οργάνωσε μια βραδιά για τους υπαλλήλους της. Αποφάσισαν να πάνε μαζί, θα έβλεπαν άλλωστε αρκετούς φίλους εκεί.
Η βραδιά είχε και ομιλίες. Σε μία από αυτές ο ομιλητής άρχισε να μιλάει για τους έφηβους γιους του. Κάποια στιγμή, ρωτά ενθουσιασμένος το κοινό: 
“Για να δούμε, πόσους γονείς έχουμε εδώ σήμερα! Ας σηκώσουν τα χέρια! ”
Η Έλλη και ο Άρης πάγωσαν.
Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου αναβόσβησαν μπροστά τους εναλλάξ, χιλιάδες φορές, οι φράσεις:
“Είμαστε γονείς” – “Δεν είμαστε γονείς”.

Μαζεύτηκαν για λίγο. 
Μα ξαφνικά, γυρίζουν και κοιτάνε ο ένας τον άλλον με νόημα, κι ενώ είχε περάσει λίγη ώρα από την ερώτηση, μόνοι τους, 

σηκώνουν τα χέρια.

Και τα δυο τους χέρια, ψηλά,

αυτά τα άδεια χέρια,
τα χέρια γονιών που μπορεί να μην κρατάνε το μωρό τους,
αλλά είναι γονείς,

με άλλο τρόπο,

άλλα για πάντα, με μια αγάπη απροσμέτρητη, Γονείς.

Άρθρο: Γονείς μετά την αποβολή