Εγκυμοσύνη μετά την απώλεια: Συναισθήματα & σκέψεις

Εγκυμοσύνη μετά την απώλεια λοιπόν. Έχεις βιώσει την απώλεια ή τις απώλειές σου, έχεις περάσει δύσκολα για πολύ καιρό. Έχεις περάσει απογοητεύσεις, ματαιώσεις, και να που έρχεται μια εγκυμοσύνη. Όλα αλλάζουν, ξανά. Γέλια και χαρές οι γύρω σου. “Τι ωραία, άντε με το καλό”, εύχονται. Εσύ μουδιασμένη χαμογελάς αμήχανα χωρίς να ξέρεις ακριβώς τι να πεις και να κάνεις.

Να χαρείς, να προσέξεις, να συγκρατηθείς, να κλάψεις, να γελάσεις; Το ένα μετά το άλλο, εναλλάξ, όλα μαζί; Είναι και οι ορμόνες, θα πεις, κάπως για να δικαιολογήσεις όλο αυτό το μπέρδεμα εντός σου.

Η εγκυμοσύνη μετά την απώλεια είναι ένα κουβάρι συναισθημάτων που ξετυλίγεται συνεχώς.

Εκεί που πας να χαρείς, λογοκρίνεις εσύ η ίδια τον εαυτό σου. Από φόβο μην πάρουν τα μυαλά σου αέρα και φας πάλι στραπάτσο όπως την προηγούμενη φορά. Κι εκεί που πας να κλάψεις, έρχονται όλοι και σου λένε… “Πάνε τώρα περάσανε αυτά, πρέπει να είσαι χαρούμενη, μην ταράζεται και το μωρό!”

Τις προάλλες διάβασα στο facebook την πιο πετυχημένη παρομοίωση που έχω πετύχει για την εγκυμοσύνη μετά από απώλεια. Έλεγε πως είναι σαν μια ζυγαριά που προσπαθεί να ισορροπήσει συνεχώς ανάμεσα στον φόβο και στην ελπίδα.

Ελπίδα και φόβος λοιπόν.

Τα δύο βασικά συστατικά που καθορίζουν τις μέρες και τις νύχτες της γυναίκας. Τις μέρες και τις νύχτες του ζευγαριού που βαδίζει προς την απόκτηση ενός παιδιού-ουράνιου τόξου. Και έχει πολλά ορόσημα μια τέτοια εγκυμοσύνη. Κάθε μέρα που περνά και μια μικρή νίκη, κάθε εξέταση και μια αγωνία. Η μεγαλύτερη αγωνία βιώνεται όταν πλησιάζει η μέρα της περασμένης απώλειας.

Τι να θυμάστε; Ότι το πένθος για το μωρό που χάθηκε (όσος καιρός κι αν έχει περάσει) μπορεί να πυροδοτηθεί σε επόμενη εγκυμοσύνη. Μνήμες ξυπνούν. Ο πόνος της απουσίας του μωρού που δεν ζει. Συναισθήματα δύσκολα που μπορούν να συνυπάρχουν παράλληλα με την προσμονή και τη λαχτάρα του ερχομού του μωρού που κυοφορείται. Όλα αυτά καθιστούν απαραίτητη τη στήριξη των ζευγαριών με αποδοχή των συναισθημάτων τους, με σεβασμό και φροντίδα.

Εγώ πάντως, δε θα σου πως πώς θα νιώσεις.

Μια ιδέα σου δίνω με τα παραπάνω, που απαντώνται η αλήθεια είναι συχνά. Ωστόσο όχι με τον ίδιο ρυθμό και με το ίδιο ειδικό βάρος σε όλες μας. Καθεμιά από εμάς είναι τόσο μα τόσο ξεχωριστή και μοναδική.

Αυτό που μπορώ να σου πω είναι πως ακόμα κι αν η ζυγαριά δεν καταφέρνει πάντα να ισορροπήσει, δεν πειράζει. Μια θα γέρνει αποδώ, μια θα γέρνει αποκεί, μια στο φόβο, μια στην ελπίδα, φτάνει όμως να μην είναι μόνη της, να μην ντρέπεται για αυτά της τα σκαμπανεβάσματα, και να λαμβάνει όσο γίνεται περισσότερες ζεστές, και χορταστικές αγκαλιές!