Πετάμε ζυγαριές, πιάνουμε αγκαλιές

Έχω εδώ και λίγο καιρό που προσπαθώ να χάσω δύο κιλά, γι’ αυτό και οι ζυγαριές. 

Ναι, δύο.

Αλλά δεν τα καταφέρνω.

Και όπου το λέω, σχεδόν πάντα με κοιτούν περιφρονητικά λέγοντάς μου:

“Μα καλά, με δύο κιλά ασχολείσαι;”

“Εγώ τι να πω δηλαδή που πρέπει να χάσω δέκα;”

και διάφορες τέτοιες αντίστοιχες ατάκες.

Ε, και ας το παραδεχτούμε… Κάτι τέτοιο μπορεί να σκεφτήκατε κι εσείς, διαβάζοντας την πρώτη φράση του κειμένου αυτού.

Και μπορώ να το καταλάβω.

Γιατί το έχω πει κι εγώ, πολλές φορές.

“Μα καλά, αφού δεν φαίνονται καν τα δύο κιλά!”, έχω πει κι εγώ σε φίλες μου συχνά, όταν μου κάνουν αντίστοιχες δηλώσεις.

Αλλά το αποτέλεσμα τέτοιων συμπεριφορών είναι να νιώθεις ότι τελικά δεν αξίζει να εκφράσεις αυτό που νιώθεις, ότι είναι πολύ “μικρό” αυτό που περνάς για να χρειάζεται να ειπωθεί, και ότι είναι καλύτερο να σωπάσεις και να συρρικνωθείς.

Αλλά τα κιλά δεν μπαίνουν σε ζυγαριές.

Δύο κιλά για κάποιον, μπορεί να είναι σημαντικά.

Και δέκα κιλά για κάποιον άλλον, καθόλου σημαντικά.

Και το ίδιο ακριβώς βλέπω να συμβαίνει στις απώλειες εγκυμοσύνης.

Γυναίκες που βιώνουν αποβολή στις πρώτες εβδομάδες κύησης, ή δεν θα το πουν καν, ή αν το αναφέρουν, θα πουν πολύ συχνά κάτι του στυλ “εντάξει, εμένα δεν συγκρίνεται με μια απώλεια σε προχωρημένο μήνα, τι να πει και η φίλη μου η Γεωργία που έχασε το μωρό της στον ένατο, λίγο πριν το γεννήσει”.

Όχι αγαπημένες μου…

Να το πει και η Γεωργία, να το πεις κι εσύ. 

Χωρίς συγκρίσεις, χωρίς ναι μεν αλλά. Σκέτο, όπως είναι, όπως το νιώθει και το βιώνει η καθεμιά από εμάς.

Αυτές οι ζυγαριές που μετράνε και συγκρίνουν, χρόνια τώρα…

τα βιώματά μας, τους πόνους μας, τα κιλά μας, τα συναισθήματά μας, είναι σκάρτες, γιατί το ειδικό βάρος είναι που μετράει. Το πόσο κοστίζει για τον καθένα και την καθεμιά μας το καθετί, δεν είναι απλά ένα γεγονός, αλλά είναι το γεγονός σχετιζόμενο με πολλά άλλα, με τον χαρακτήρα μας, με την εκάστοτε χρονική συγκυρία, με το υποστηρικτικό δίκτυο που υπάρχει γύρω μας, με τη φάση στην οποία βρισκόμαστε, με τις ανάγκες μας, με τα τραύματα που κουβαλάμε από παιδιά…

Οι ζυγαριές είναι για λεμόνια, πορτοκάλια και λουκούμια.

Δεν είναι για τους ανθρώπους, και τα κιλά τους, και τις εμπειρίες τους.

Κάθε άνθρωπος μοναδικός, κάθε βίωμα ξεχωριστό και όλοι και όλα αξίζουν μια αγκαλιά, που χωράει την αλήθεια του καθενός μας, όπως ακριβώς είναι, κάθε στιγμή.

Πετάμε λοιπόν τις ζυγαριές, και πιάνουμε τις αγκαλιές!