Βίντεο
Trailer
Ματαιώσεις των παιδιών – Είναι ΟΚ τα παιδιά να τις βιώνουν & πως μπορούμε να τις διαχειριστούμε;
Ματαιώσεις των παιδιών
Ας είμαστε ειλικρινείς, όταν λέμε όχι στα παιδιά μας για κάτι που θέλουν, η αντίδρασή τους δεν είναι ποτέ «Εντάξει μαμά. Δεν μου αρέσει, αλλά καταλαβαίνω».
Όταν λέμε όχι στα παιδιά μας, ξέρουμε ότι ακολουθεί μια γκάμα αντιδράσεων από ελαφριά γκρίνια, επιμονή, κλάμα, θυμός, χτύπημα στο πάτωμα (ή επάνω μας), ουρλιαχτά ή, αν είναι μεγαλύτερα, έντονες διαμαρτυρίες, επιχειρηματολογία, διαπραγματεύσεις, δηλώσεις πως είμαστε οι χειρότεροι γονείς του κόσμου και πόρτες που κλείνουν με δύναμη.
Τι συμβαίνει με τις ματαιώσεις των παιδιών;
Ειδικά για τους γονείς που έχουμε απομακρυνθεί από το πιο αυταρχικό μοντέλο γονεϊκότητας και δεν αντιδράμε με εκφοβισμούς («Σταμάτα να φωνάζεις, γιατί δεν θα πάμε βόλτα το απόγευμα!»), με συναισθηματικούς εκβιασμούς («Σταμάτα να κλαις γιατί η μαμά στενοχωριέται») ή με φωνές, οι ματαιώσεις και, κυρίως, η διαχείρισή τους από εμάς, είναι κάτι που μας προκαλεί αισθήματα απελπισίας, θυμού, στενοχώριας, αβεβαιότητας και ανασφάλειας.
«Τι να κάνω για να το βοηθήσω;», «τι να κάνω για να σταματήσει;», «είναι οκ που ζορίζεται τόσο ή τώρα πρέπει να του δώσω αυτό που θέλει;», «αν κάνω πίσω τώρα, μήπως με καβαλήσει μετά;», «δυσκολεύομαι τόσο πολύ να το βλέπω να στενοχωριέται τόσο!», «μα καλά, είναι δυνατόν να κάνει έτσι για αυτό;», «τι έχω κάνει λάθος;» και άλλα πολλά..!
Και φυσικά, δεν είναι μόνο οι φορές που λέμε εμείς όχι, αλλά είναι και όλες εκείνες που αυτό που θέλουν απλά δε γίνεται. Είναι οι φορές που η ματαίωση έρχεται από το φιλικό τους περιβάλλον ή από κάτι που ήθελαν πολύ να πετύχουν και δεν το κατάφεραν. Οι πηγές των ματαιώσεων είναι πολλές.
Είναι ένα πραγματικά δύσκολο κομμάτι της γονεϊκότητας και – σα να μην έφτανε αυτό – είναι και καθημερινό.
Σε αυτό το βίντεο συζητάμε γύρω από τις παρακάτω ερωτήσεις:
- Είναι οκ για τα παιδιά να βιώνουν αυτά τα δύσφορα συναισθήματα; Κερδίζουν κάτι από αυτό ή καλό θα ήταν να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τα προστατεύσουμε από αυτά;
- Έχει διαφορά όταν η πηγή της ματαίωσης είμαστε εμείς οι ίδιοι οι γονείς και όχι κάποιος άλλος αντικειμενικός περιορισμός που υπάρχει στο περιβάλλον;
- Πώς έρχεται η ανάληψη (ή μη) της γονεϊκής μας ευθύνης σ’ αυτή την εξίσωση;
- Ποιος είναι ο ιδανικός τρόπος να διαχειριζόμαστε τις εντάσεις που προκύπτουν από το βίωμα των ματαιώσεων; Μήπως υπάρχει τρόπος να τις αποφύγουμε;
- Είναι διαφορετική η αντιμετώπιση όταν το παιδί μας είναι πια έφηβο;
‘Τι συμβαίνει στον εγκέφαλο του’, Ντάνιελ Τζ. Σίγκελ & Τίνα Πέυν Μπράυσον, 1919, Εκδόσεις Πατάκη
‘Τα μυστικά του αποτελεσματικού γονέα’, Thomas Gordon, 2021, Κάκτος & Gordon Hellas
‘Ages & Stages. Στάδια Ανάπτυξης’, Vharles E. Schaefer & Theresa Foy DiGeronimo, 2000, Μάρτης & Gordon Hellas
Bandura, A (1977). Self-efficacy: Toward a Unifying Theory of Behavioral Change. Psychological Review. 84 (2): 191–215.
Bandura, A. (1997b). Self-Efficacy: The Exercise of Control. New York: Freeman.


Δανάη Τριανταφύλλη
Ψυχοθεραπεύτρια – Σύμβουλος Γονέων
Η Δανάη Τριανταφύλλη είναι Σύμβουλος Γονέων και Ψυχοθεραπεύτρια. Για αυτήν, ιδιαίτερη σημασία έχει να βρούμε πως συνδεόμαστε σε μια αποσυνδεμένη, πλέον, κοινωνία. Είτε μιλάμε για τη σχέση μας με τα παιδιά μας, είτε για τις σχέσεις μας με σημαντικά άλλα πρόσωπα στη ζωή μας, είτε για τη σχέση μας με τον εαυτό μας, με τους ρυθμούς που ζούμε αυτή η ερώτηση αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Μέσω της σύνδεσης γινόμαστε ορατά και κατανοητά, μας εκτιμούν και εκτιμούμε κι εμείς τον εαυτό μας, νιώθουμε ασφαλείς, λαμβάνουμε αγάπη, γινόμαστε αποδεκτά και αποδεχόμαστε. Σχετιζόμαστε πραγματικά. Στόχος και επιθυμία της είναι να βοηθήσει γονείς (και μέσω αυτών τα παιδιά τους) να απολαύσουν αυτά που η σύνδεση και η υγιής επαφή έχει να μας προσφέρει.
Διαβάστε περισσότερα