Γιατί το παιδί παρασύρεται από τους φίλους του και πώς μπορείς να το βοηθήσεις;

Γιατί μας τρομάζει το να ακούμε ότι το παιδί μας παρασύρεται από τους φίλους του?

• Νιώθουμε ότι το παιδί θα οδηγηθεί σε πράξεις αντικοινωνικές ή επικίνδυνες για την ίδια του την ψυχοσωματική ζωή (π.χ. εθισμός σε ουσίες, θα ασκεί bullying, κλπ)
• Νιώθουμε ότι το παιδί μας είναι ευάλωτο,αδύναμο και πρέπει να αναλάβουμε δράση ως υπεύθυνοι γονείς
• Αισθανόμαστε υπεύθυνοι για το γεγονός αυτό, ανίκανοι γονείς και σκεφτόμαστε ότι δεν έχουμε βοηθήσει το παιδί να αναπτύξει ισχυρή Αυτοπεποίθηση και προσπαθούμε μέσα από το να αναλάβουμε δράση να παρηγορήσουμε τις ενοχές μας

Αντιδρούν όλοι οι Γονείς το ίδιο όταν μάθουν ότι το παιδί τους παρασύρεται από φίλους?

Η απάντηση είναι όχι αλλά ας εμβαθύνουμε λίγο παραπάνω:

• Οι γονείς “κουκουβάγιες”, αδυνατούν να πιστέψουν ότι το παιδί τους ευθύνεται που παρασύρθηκε και ψάχνουν τον υπαίτιο που παρέσυρε το παιδί τους. Για τους γονείς αυτούς οι άλλοι φταίνε και συχνά θα παρέμβουν τιμωρητικά απέναντί τους, εν αγνοία του παιδιού.
• Οι τιμωρητικοί γονείς θα κατηγορήσουν το παιδί τους για αδυναμία και ανικανότητα να συμπεριφερθεί ώριμα και θα το τιμωρήσουν, κυρίως με απομόνωση και στέρηση εξόδων.
• Οι αδιάφοροι γονείς δε θα ασχοληθούν καθόλου και θα πουν ότι όλα τα παιδιά έτσι κάνουν, μιμούνται το ένα το άλλο και όταν μεγαλώσουν θα σταματήσουν.
• Οι υπεύθυνοι και φροντιστικοί γονείς θα ασχοληθούν με το πως το παιδί τους αισθάνεται, θα αντιληφθούν ότι πίσω από τη συμπεριφορά του κρύβεται μια ανάγκη για ισχυροποίηση της υπαρξης και θα κινηθούν ανάλογα.

Ποιοι είναι οι λόγοι που ένα παιδί μιμείται τους φίλους του και παρασύρεται από αυτούς?

• Η ανάγκη να ανήκει το παιδί σε ένα σύνολο, μια ομάδα, να είναι αποδεκτό
• Χαμηλό αίσθημα αυταξίας και αυτοφροντίδας, τα οποία εδραιώνονται από τη μέρα που ένα παιδί θα γεννηθεί. Είναι φυσιολογικό κατά τη διαδικασία ενηλικίωσης το παιδί ή και ο έφηβος να περάσει μικρές κρίσεις εμπιστοσύνης εαυτού και να αμφισβητήσει την αυταξία και τις δυνάμεις του
• Η άγνοια των συνεπειών των πράξεων που κάνει το παιδί, στην προσχολική κυριως ηλικία
• Η ανάγκη το παιδί να υπερβεί τα αυστηρά όρια που έχει εντός του σπιτιού και το χαμηλο αίσθημα αξίας και ικανότητας που του έχουν χτίσει
• Η θλίψη, ο θυμός, η πικρία που συνοδεύουν το αίσθημα χαμηλής αυτοπεποίθησης, χαμηλής αυταξίας

Πως μπορώ να βοηθήσω το παιδί?

• Μιλώ με το παιδί και του περιγράφω τις συνέπειες των πράξεων του
• Εκφράζω την ανησυχία μου για την ασφάλειά του
• Προσπαθώ να εκμαιεύσω το συναίσθημα που κουβαλάει το παιδί
• Αποφεύγω κρίσεις, επικρίσεις, ταμπέλες (π.χ. είσαι αλήτης) και εστιάζω στις συνέπειες των πράξεων του παιδιού (π.χ., το να κλέβεις είναι αδίκημα και διώκεται ποινικά)
• Παραδέχομαι τα ως τώρα λάθη μου ως γονέα και ζητάω μια ευκαιρία να επανορθώσω για τον χρόνο που δεν αφιέρωσα, για την αδικία που ίσως έκανα το παιδί να νιώσει, για το ότι είχα ίσως υψηλές απαιτήσεις και προσδοκίες, για το ότι ίσως αδιαφόρησα για το παιδί
• Επικοινωνώ με το σχολικό πλαίσιο του παιδιού για ενημέρωση
• Δεν τιμωρώ, μα “οριοθετώ”, καλώντας το παιδί να αναλάβει τις συνέπειες των πράξεων του (πχ επιστροφή κλοπιμαίων, κλπ)
• Ζητάω βοήθεια από κάποιον οικογενειακό θεραπευτή και επικοινωνούμε μαζί με το παιδί
• Περνώ χρόνο με το παιδί και αφήνομαι να το γνωρίσω, να το εμπιστευτώ, να με εμπιστευτεί. Χτίζω τον Ασφαλή δεσμό που ως τώρα δεν έχτισα.
• Δεν ξεχνώ, πως η συμπεριφορά είναι αποτέλεσμα όσων αισθανόμαστε και αν το συναίσθημα που κατακλύζει το παιδί αναδυθεί και του δοθεί χώρος, τότε η συμπεριφορά θα αλλάξει και θα μετριαστεί.
• Εστιάζω στο δικό μου παιδί, τις ανάγκες που έχει κι όχι στα παιδιά που το παρασύρουν. Δεν δίνω περισσότερη δύναμη στον θύτη, μα ενδυναμώνω το θύμα.
• Δίνω χώρο στο παιδί να υπάρξει μέσα στην Οικογένεια,να συναποφασίζει. Το συμπεριλαμβάνω στις καθημερινές υπευθυνότητες και του αναθέτω καθήκοντα και υπευθυνότητες για να το ενδυναμώσω και να το εμπιστευτώ, και ταυτόχρονα να εμπιστευτεί το ίδιο τον εαυτό του.