Όταν ένα παιδί χάνεται…. στην οικογένεια
Η απώλεια ενός παιδιού στην οικογένεια, είναι ένα γεγονός βαθύτατα τραυματικό για όλα τα μέλη της.
Τι είναι αυτό όμως, που κάνει αυτόν τον θρήνο τόσο ιδιαίτερο;
Ο θρήνος αυτός είναι ιδιαίτερος γιατί στηρίζεται στον συναισθηματικό δεσμό γονιού – παιδιού, που είναι από φύση ο πιο βαθύς δεσμός. Όπως αυτός ο δεσμός, δεν τελειώνει ποτέ, έτσι και η απώλεια αυτή ακολουθεί τους γονείς σε όλη τους την ζωή και ο ρυθμός νοηματοδότησης της νέας πραγματικότητας είναι πολύ αργός! Το μέγεθος της οδύνης, δεν μπορεί να μειωθεί. Στην καλύτερη περίπτωση είναι να βρεθεί η ισορροπία ανάμεσα στο δίπολο απελπισία – αποφυγή.
Ο ρόλος της οικογένειας σε αυτήν την απώλεια
Η απώλεια αυτή, κλονίζει το λόγο δημιουργίας της ίδιας της οικογένειας και συχνά απομακρύνει τα μέλη της. Παρόλο που ο θρήνος γενικά είναι οικογενειακή υπόθεση, αυτός εδώ είναι ένα εντελώς προσωπικό βίωμα. Κάθε γονιός, αλλά και αδέλφια, θρηνούν ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Και αυτό γίνεται γιατί αυτή η απώλεια, όπως και όλες οι άλλες, πυροδοτεί και όλες τις προηγούμενες.
Το πώς τη βιώνει ο καθένας έχει να κάνει με τον τρόπο που σχετίζεται. Έτσι ενώ είναι μια μοναχική διεργασία, συνάμα μπορεί να γίνει και συντροφική! Ανάλογα με την ποιότητα της σχέσης που έχουν οι γονείς, μπορούν να μοιραστούν τα δύσκολα συναισθήματά τους, να δώσουν χώρο και φωνή, σε όλα αυτά. Συναισθήματα που μπορεί να είναι και θυμός και θλίψη και πόνος και ντροπή και ενοχές, ακόμα και χαρά! Μπορούν να είναι και πολλά μαζί και ένα κάθε φορά. Η απώλεια αυτή είναι μια δοκιμασία πρόκλησης για την ίδια τους την σχέση, που μπορεί να την κάνει πιο δυνατή, αλλά μπορεί και να την διαλύσει!
Και αν υπάρχουν αδέλφια;
Τα αδέλφια, όσο πιο μικρά είναι, τόσο ο θρήνος τους υποβαθμίζεται. Και εδώ έχει πιο πολύ νόημα το ότι ο θρήνος είναι οικογενειακή υπόθεση! Τα αδέλφια δεν πρέπει να αποκλείονται από την διαδικασία θρήνου. Δεν είναι βοηθητικό γι’ αυτά να τους αποκρύπτεται η αλήθεια. Απλά αυτή η αλήθεια πρέπει να δίνεται με τη μορφή που ταιριάζει στην ηλικία τους, χωρίς ανατριχιαστικές λεπτομέρειες και σε μικρές δόσεις.
Είναι βοηθητικό να αναγνωρίζονται οι ανάγκες τους και να τους επιτρέπεται να εκφράζονται. Να τους δίνεται χώρος για την επεξεργασία της απώλειας αυτής και η ενθάρρυνση της έκφρασης των συναισθημάτων τους με λεκτικούς ή δημιουργικούς τρόπους.
Μια νέας μορφής οικογένεια διαμορφώνεται
Μπροστά σε αυτή τη νέα πραγματικότητα, γίνεται επαναπροσδιορισμός των ρόλων, των ταυτοτήτων, των σχέσεων και όλου του γύρω κόσμου. Ένα παιδί που χάνεται μέσα στην οικογένεια, δεν παύει να υπάρχει ζωντανό, σαν ανάμνηση, σαν παρελθόν, σαν κομμάτι της κοινής ζωής των μελών της. Και μετά από ένα τέτοιο γεγονός, η οικογένεια δεν θα είναι ποτέ ίδια. Aλλά αν καταφέρει να μαζέψει και να κολλήσει τα κομμάτια της, αυτή της η μορφή θα είναι πιο πολύτιμη και ξεχωριστή!
Όπως στην Ιαπωνέζικη τεχνική Kintsugi, που στα ραγισμένα ή σπασμένα κεραμικά, τα κομμάτια τα κολλάνε με φύλλα χρυσού, υπογραμμίζοντας και όχι κρύβοντας τις ρωγμές τους. Έτσι αποκτούν πρόσθετη αξία και έχουν την δική τους μοναδική ιστορία!
Από τη Πόπη Γιαλυράκη, Ψυχοθεραπεύτρια – Παιγνιοθεραπεύτρια,
kalliopiyaliraki@hotmail.com
