Μπισκότα βουτύρου και τσάι κανέλα

Περιγραφή

Ένα xριστουγεννιάτικο παραμύθι για τη μαγεία των Χριστουγέννων, τη σύνδεση και τις οικογένειες που είναι φτιαγμένες από αγάπη αλλά κι από δεσμούς αίματος.

Ένα χριστουγεννιάτικο παραμύθι για μικρά παιδιά που μιλάει για τη σημασία της σύνδεσης, της αγάπης και της ειρήνης, με αφορμή την Χριστουγεννιάτικη περίοδο και τα κοινωνικά φαινόμενα που συμβαίνουν στον κόσμο.

Μπορεί άραγε ένα παιδί, ένας παππούς και ένα κουτί μπισκότα να σώσουν τα Χριστούγεννα ακόμα και σε μια εμπόλεμη ζώνη;

Ακολούθησε τον Πέτρο και έναν παππού που δεν θυμάται το όνομά του στην προσπάθειά τους να σώσουν τα Χριστούγεννα και να βρουν τους γονείς του Πέτρου που χάθηκαν μετά το χτύπημα της πόλης από τον πόλεμο.

Χριστουγεννιάτικο παραμύθι: Διάβασε το απόσπασμα του παραμυθιού και κατέβασέ το για να μιλήσεις στο παιδί σου, μέσα από την ιστορία για την αληθινή αξία των Χριστουγέννων και το πόσο σημαντικό είναι να μπορούμε να ζούμε με ελευθερία και αγάπη.

Το χτύπημα ήταν δυνατό.

Ο παππούς δεν ήξερε πώς είχε βρεθεί εκεί. Ο πόνος στο κεφάλι ήταν πολύ έντονος. Έκανε μια να σηκωθεί αλλά ζαλίστηκε.

Μα πώς είχε βρεθεί εκεί; Τι ήταν εκεί;

Πήρε μια ανάσα και σηκώθηκε.

Άρχισε να κάνει κάποια βήματα. Ο πόνος σαν να υποχωρούσε αλλά η ζαλάδα ήταν εκεί ακόμη.

“Δεν ξέρω πού είμαι”, αναφώνησε ο γέροντας.

Το παντελόνι του ήταν σκισμένο σε μερικά σημεία και οι μπότες του είχαν γδαρθεί παντού. Κρύωνε… Έψαξε γύρω του. Δεν είχε πανωφόρι; Πώς είχε φτάσει εκεί με τέτοια ψύχρα;

“Νομίζω πως οι ερωτήσεις με ζαλίζουν περισσότερο” αναφώνησε και πήρε το δρόμο που αχνοφαινόταν εμπρός του. Όσο περπατούσε προς τον δρόμο, έριξε μια ματιά πίσω του.

Τι μέρος ήταν αυτό;

Μερικά δέντρα ήταν καμμένα και κάποια κομμάτια από μπετόν ήταν πεσμένα μέσα στη μέση. Καθώς προχωρούσε πατούσε πάνω σε διάφορα πράγματα, ένα πιάτο με ροζ λουλούδια, μια καρέκλα κίτρινη με 3 πόδια, ένα σπασμένο παράθυρο και πίσω από μια μισοσκισμένη αφίσα κάτι γυάλιζε.

“Τι αλλόκοτο μέρος είναι ετούτο;” σκέφτηκε και σήκωσε προς τον λαιμό τη μπλούζα του.

Καθώς έπεφτε σιγά σιγά η νύχτα, αυτή η γυαλάδα εκεί στην άκρη του δρόμου του κέντριζε ακόμη πιο έντονα το ενδιαφέρον. Κινήθηκε προς τα κει.

Πίσω ένα κομμάτι ξύλο, σχεδόν ανέπαφο ήταν ένα χρυσό στρογγυλό μενταγιόν. Στη μια του πλευρά ήταν ένα σχέδιο και στην άλλη χαραγμένος ήταν ο αριθμός 2022.

“Άλλο και τούτο πάλι…”

Σκύβοντας το πήρε και το γύριζε στα χέρια του, τραβώντας ένα κομμάτι κόκκινη βελούδινη κορδέλα που είχε μείνει περασμένη στο χρυσό κρίκο στην άκρη από το μενταγιόν.

“Ε κύριος, μη χασομεράς, είμαστε οι τελευταίοι, πρέπει να φύγουμε…”

Ο παππούς γύρισε και είδε έναν πιτσιρίκο, ντυμένο μέχρι το λαιμό με δυο ή και τρία μπουφάν μαζί και κάτι τεράστιες μπλε μπότες, που έσερνε μια βαλίτσα με ροδάκια, τα πιο φασαριόζικα ροδάκια του κόσμου.

“Ποιος είσαι εσύ;”

“Εγώ είμαι ο Πέτρος.

Εσύ ποιος είσαι του λόγου σου;

Δεν σε έχω ξαναδεί εδώ.”

“Γεια σου Πέτρο. Ίσως εσύ μπορεί να με βοηθήσεις.”

“Δεν έχουμε χρόνο για βοήθειες, πρέπει να προλάβουμε σου λέω. Εγώ έχασα χρόνο, γύρισα σπίτι να πάρω την κουβέρτα. Την είχα αφήσει δίπλα στην πόρτα γι’ αυτό ακριβώς, αλλά την πήρε ο Ρο και έφυγε. Βρήκα την κουβέρτα στη σκάλα, κάτω, αλλά τον Ρο δεν τον βρήκα. Έψαξα αλλά δεν το βρήκα. Τώρα τέλος, έχασα και τον Ρο, μου έχει μείνει μόνο ό,τι έχω στη βαλίτσα. Γι’ αυτό σου λέω. Δεν έχουμε χρόνο, τι χασομεράς στα χώματα.

Έλα κύριος.. Πώς σε λένε δεν μου ‘πες αλλά θα μου τα πεις στο δρόμο…”

Ο Πέτρος, έχωσε μια μαλακή κλωτσιά στη βαλίτσα να περάσει το χώμα, ίσιωσε το σκουφί του και άρχισε να την τσουλάει αγέρωχος στον δρόμο.

“Ω είσαι πολύ ξεροκέφαλος κύριος, και καθόλου συνεργάσιμος. Έλα έχουμε να διασχίσουμε όλο αυτό το δρόμο που βλέπεις.”

Ο παππούς έγνεψε καταφατικά κι έβαλε το μενταγιόν στην τσέπη του.

Ακολούθησε τον Πέτρο με τα 3 μπουφάν, τον στραβό σκούφο και τις μπλε μπότες.